Utover 1900-talet fekk langeleiken ein renessanse utover kjerneområda, og Ragna Brenno Frydenberg (1906–2006) var ei av dei som bidrog til å introdusere langeleiken for eit større publikum. Ho vaks opp i Bagn i Valdres og var dotter til langeleikspelaren Ola Brenno, og hadde slik spelet med seg frå barndommen. I 1928 fekk ho jobb som «førstedame» (oppsynsmedarbeidar) ved Norsk folkemuseum i Oslo, der ho skulle representera Valdres i friluftsmuseet. Ho fekk ikkje spela langeleik for publikum dei første åra, då ein meinte at folk ikkje forstod seg på denne typen musikk. Men då ho i 1933 vart tilsett på heilårsbasis, vart det òg bestemt at ho skulle spela for publikum 3 timar til dagen. Dette vart svært populært, og dei neste 50 åra var Ragna og langeleikane hennar fast inventar på friluftsmuseet på Bygdøy. I 1934 vart Ragna kjend med Henry Frydenberg (1893–1976), som ho seinare gifta seg med. Han var snikkarmeister med verkstad i Oslo. Han vart etter kvart òg interessert i langeleiken og i 1948 laga han sitt første instrument. Totalt laga Henry ca. 50 langeleikar og Ragna hjelpte han i produksjonen.
Frydenberg-leiken som er utstilt på Ringve sommaren 2023, er laga av Henry Frydenberg på slutten av 1950-talet og kom til Ringve i 1986. Samanliknar me med Averøy-leiken, er denne meir lik langeleikane slik dei vanlegvis vert laga i dag. Den har åtte strenger, der ein er melodistreng og sju bordunstrenger. Melodistrengen går over 17 notar og det er ein stoppar ved kvinten under grunntonen. Stopparen fungerer tilsvarande ein kapo på ein gitar, og ved aktivering av denne vil kvinten vil klinge når ein spelar på laus streng, mot grunntonen til vanleg. Dei fire øvste bordunstrengene har flyttbare pyramidar (stolar), som gjer det mogleg å avkorta strengene for å stemma dei høgare enn grunntonen. Det kan elles nemnast at sjølve kroppen skal vera kopi av ein langeleik etter «Berit på Pynte» (sjå meir om ho under). Leiken har òg nokre litt uvanlege trekk samanlikna med andre langeleikar frå same tid. Den er utstyrt med moderne stemmeskruar av metall. Dette er truleg for å letta stemminga av langeleiken, då dei tradisjonelle treskruane har lettare for å sleppa under stemming. Elles har leiken ein litt spesiell skala, skildra av Ragna sjølv som «naturtoneskala» i gåvebrevet til Ringve Musikkmuseum. Då denne langeleiken vart laga, vart dei fleste langeleikar laga med durskala, noko som òg er vanlegast i dag. Skalaen på Frydenberg-leiken vart utforma i samarbeid med Eivind Groven, og særleg den halvhøge kvarten og den låge septimen er markante tonar i denne skalaen.
Henry Frydenberg var ikkje redd for å eksperimentera i langeleikbygginga. I tillegg til dei nemnde moderne stemmeskruane, laga han òg langeleikar med flyttbare notar, slik at ein lettare kunne endra skala på instrumentet. Eit anna eksperiment var ein langeleik inspirert av «Kon-Tiki»-ekspedisjonen.
