På Finse stasjon
var det på 1940- og 50-talet fire telegrafistar som delte dagvakta saman med
stasjonsmeisteren. Ein hadde nattevakta, mens den fjerde hadde fri. Nattevakta
hadde ein einsam jobb i finvêr. Då kunne han sova med hovudet på bordet og
ullteppe over seg. Sentralbordet var jo rett over hovudet hans, og
telegrafapparatet ved sidan av. Men i dårleg vêr var det lita tid til kvile.
Var det snørydding, måtte ein varsla alle banevaktarane om kor og når ryddinga
skulle gå føre seg, slik at det ikkje skjedde ulukker. For å varsla brukte dei
telefonsignal. Det var ulike signal for kvar vaktarbustad, til dømes var det
eit kort, eit langt og så to korte til Larsbu, vaktarbustaden rett aust for
Finse.
-
-
Photo: Ukjent (Opphavsrett)
Telegrafistane
Langs sporet, i to ulike trasear, gjekk det telegraf- og telefonlinje. Det var vaktarane si oppgåve å halda dei i stand. Leidningane isa lett, og i sterk vind hende det at dei rauk ...