Rike naturressursar
Det er enno folk på Kjeåsen; framleis er det gardsdrift med sauer i fjøset, og det er ei oppleving å koma opp i det enkle, men velstelte tunet — eit nærbilete av det vesle naturalhushaldssamfunnet. Uvegsamt låg Kjeåsen til, med ein - etter vår målestokk - heilt utruleg strevsam veg til gards, men her er det rike ressursar rett utanfor stovedøra, og jakt, fangst og fiske var hovudnæringa for folket her. Den siste som dreiv, var Helge Åsen. Han er borte i dag, men det er ei rikhaldig samling med fangstutstyr etter han; eit kapittel i soga om å leva og overleva.
«Världens ensligaste gård»
«Världens ensligaste gård». Det var ein avisreportasje Bror Ekström sine augo fall på, ein sommardag i 1951, på ei badestrand ved den svenske vestkysten, då han og kona Bojan skulle planleggja årets sommarferie. Det var ein reportasje om Kjeåsen: «Høgt dar uppe ligger den, som en vit prick mot den lodrätt stupande fjällväggens gråa massiv. 600 meter under den blänker den smaragdgrøna fjorden. Den vita pricken, det är Kieåsen, gården där fyra människor avtvingat naturen så mycket jord och betesmark att de och deras djur kan leva.
Hur har de fatt upp allting: byggmaterial till husen, boskapen, alla de tusen sinom tusen ting som behøvs i ett hem? När ingen väg, ingen stig leder dit upp?»
«Folket på Kieåsen»
Og dermed starta ein moderne «fjellturist»-ekspedisjon til Eidfjord og Kjeåsen for det svenske ekteparet, som omsider fekk sett sine namn i den vidgjetne gjesteboka på Kjeåsen. Turen resulterte i den sjarmerande boka om «Folket på Kieåsen»; derfor er det langt fleire svenskar enn nordmenn som kjenner «detta ørnerede».